Θέλουμε Υπουργείο Μεγάρων Πολιτισμού;

Από τον Χρήστο Αρβανίτη (chrarv@phileleftheros.com)

«H Kύπρος είναι τελευταία στην Ευρώπη όσον αφορά την καλλιτεχνική και πολιτιστική δραστηριότητα και τη συμμετοχή του κοινού. Είναι η μόνη χώρα της που δεν διαθέτει ευρωπαϊκή πολιτιστική υποδομή», λέει ο κ. Κίκης Λαζαρίδης, πρόεδρος του Ιδρύματος Πολιτισμού Κύπρου. Η δεύτερη πρόταση απαντά σ' αυτό που περιγράφει η πρώτη: Είμαστε τελευταίοι, επειδή δεν διαθέτουμε απ' αυτή την «υποδομή». Και τι είδους φρούτο είναι αυτό; Ο κ. Λαζαρίδης είναι κατηγορηματικός: Πολιτιστική υποδομή είναι ένα Μέγαρο Πολιτισμού. Κάτι σαν το πεντάστερο ξενοδοχείο-νοσοκομείο που αποκτήσαμε ζητώντας υποδομή Υγείας, που ακόμα την ψάχνουμε... Ένα από τα αστεία που κάνουν οι κυβερνήσεις στους πολίτες τους, είναι και τα υπουργεία Πολιτισμού. Οι καλλιτέχνες, οι δημιουργοί γενικότερα, διαμαρτύρονται μονίμως για έλλειψη οικονομικής βοήθειας αλλά και ανυπαρξία «ποιοτικής πολιτιστικής πολιτικής» -άλλο φρούτο αυτό. Το κοινό από την άλλη, όπως λέει και δημοσκόπηση του Ιδρύματος του κ. Λαζαρίδη, πλην άρτου θέλει και θεάματα: Η πλειοψηφία «αντιπροσωπευτικού δείγματος 1.036 ατόμων» ζητά ποιοτικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, που φυσικά καθένας τις εννοεί αναλόγως του γούστου, των ενδιαφερόντων και του μορφωτικού του επιπέδου. Και πάλι δεν βλέπω πώς αυτό οδηγεί στο Μέγαρο, αλλά έστω. Τα υπουργεία απηχούν τις απόψεις δημοσίων υπαλλήλων, φιλτραρισμένες μέσα από το γούστο (λέμε τώρα...) των πολιτικών προϊσταμένων τους. Τους εμπιστεύεστε; Είναι σίγουρο ότι εννοούμε όλοι το ίδιο -εσείς, εγώ, αυτοί- όταν λέμε «ποιότητα»; Είναι αυτή που βλέπουμε στα πιο απλά πράγματα, όπως π.χ. στην τοπιοτέχνηση των οδικών κόμβων; Πού είναι οι καλλιτέχνες, πλην αυτών που κρύβουν μέσα τους ορισμένοι υπάλληλοι του υπουργείου Συγκοινωνιών; Το υπουργείο Πολιτισμού αγοράζει συνεχώς έργα Τέχνης από τις γκαλερί. Εκτός από αυτά που κρεμά στους τοίχους του υπουργείου, τα άλλα τι τα κάνει; Για να μην αναφέρω τις τοπικές αρχές, όπως π.χ. της Πάφου, που δεν φτιάχνουν το προγραμματισμένο θέατρο στην πόλη, θα χτίσουν όμως Δημοτικό Μέγαρο εκατομμυρίων με ενσωματωμένο θέατρο: Τόσες παραστάσεις δίνουν καθημερινά οι πολιτικοί, ας αποκτήσουν και στέγη! Ενώ λοιπόν το κράτος δεν εμπιστεύεται τους καλλιτέχνες πολίτες του, θέλει ένα χώρο γι' αυτούς! Εκεί θα εκφράζουν την τέχνη τους, εκεί θα τους απολαμβάνει και το κοινό -ίσως το «αντιπροσωπευτικό δείγμα». Προτιμάτε «Νικολάκη» ή τον αυτοβραβευμένο Κυριαζή; Ποιος θα τους διαλέγει; Μήπως άλλη μια επιτροπή, όπου θα βολευτούν κάποιοι άσχετοι πλην προσωρινώς «άνεργοι» ημέτεροι, που ανακυκλώνονται σε καρέκλες ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, για να βολέψουν με τη σειρά τους κάποιους ημετέρους δημιουργούς; Και οι τελευταίοι, τι θα είναι διατεθειμένοι να κάνουν για να προτιμηθούν;

Από τον Φιλελεύθερο. Κυριακή 22. 6.2008