Το Παγκύπριο Γυμνάσιο μας χώρεσε όλους!

Περί του Δ' Διεθνούς Κυπρολογικού Συνεδρίου ο λόγος. Οργάνωση και έργο για το οποίο πρέπει να υπερηφανεύεται η Εταιρεία Κυπριακών Σπουδών. Πέντε μέρες πολιτισμού και ιστορίας στο πάγκαλο Παγκύπριο Γυμνάσιο που στάθηκε άξιο να μας χωρέσει όλους! Και αρχαίους, και μεσαιωνικούς και σύγχρονους. Ένας χώρος ιστορικός με ψυχή και πνεύμα, διεθνούς κύρους καθηγητές στα θρανία, οι διαλέξεις στις διάφορες αίθουσες, στις τάξεις, ανάμεσα στα αγάλματα και τις επιγραφές, ανάμεσα στα ονόματα των αμούστακων παιδιών που μας χάρισαν την ελευθερία. Αυτό θα πει ζωντανός πολιτισμός. Παραδίπλα το Μουσείο Λαϊκής Τέχνης, το Βυζαντινό Μουσείο, το ίδιο το μουσείο του Παγκυπρίου, ο Αης Γιάννης, λίγο πιο κάτω το Κέντρο Τεχνών, η Πύλη Αμμοχώστου, οι ανασκαφές που αποκαλύπτουν τη Βυζαντινή Λευκωσία. Ένα συνέδριο μέσα σε ένα χώρο που έσφυζε από ζωή και πολιτισμό. Όχι σε ένα άψυχο κτήριο νεοκυπριακό, αλλά ένα κτήριο με παρελθόν λαμπρό που πάλλεται, αίθουσες ταπεινές, που έζησαν αυτές τις μέρες τις πράξεις πολιτισμού των Κυπρίων, τις συζητήσεις, τις επιβεβαιώσεις, τις αμφισβητήσεις, τις προτάσεις, επί τέλους πέντε μέρες ουσίας για τι σημαίνει ιστορία, πολιτισμός, τέχνες και παράδοση.

Που το πάω; Ότι ο πολιτισμός είναι οι άνθρωποι, δεν είναι τα κτήρια και οι τόνοι μπετόν. Η στέγαση του Δ’ Κυπρολογικού Συνεδρίου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο ήταν απόφαση σταθμός και από τις σημαντικότερες αποφάσεις που πήρε η Εταιρεία Κυπριακών Σπουδών, για τον απλούστατο λόγο ότι ενδιαφέρθηκε για το περιεχόμενο και την ουσία και όχι για το περιτύλιγμα. Επανέρχομαι στο θέμα του περιτυλίγματος με αφορμή τις αντιδράσεις για το Ίδρυμα Πολιτισμού, που φαίνεται ότι θα είναι ακόμη ένα περιτύλιγμα με δαντέλες και φιόγκους, αντί να είναι μια ουσιαστική στήριξη στα άτομα του πολιτισμού. Όπως για παράδειγμα αυτά τα άτομα που αποτόλμησαν ένα εγχείρημα όπως η οργάνωση ενός Διεθνούς Κυπρολογικού Συνεδρίου. Με προϋπολογισμό τις πενταροδεκάρες, και τις απίστευτες ιστορίες για την εξασφάλισή τους. Και ενώ άλλοι πασχίζουν για την επιβίωση, το κράτος προσφέρει εκατομμύρια (ως να τα είχε) για να κτίσει μπόλικο μπετόν, με αίθουσες πολλαπλών χρήσεων κενού περιεχομένου, που δεν έχουν πρόγραμμα, που δεν έχουν όραμα, που δεν έχουν σκοπούς (τουλάχιστον γνωστούς). Καληώρα όπως το μνήμα του Αγίου Νεοφύτου, λίγα συνέδρια, λίγη Αννούλα, καμπόσους γάμους, και βέβαια και πάνω από όλα αίθουσες για τα χλιδάτα δείπνα και τις δεξιώσεις που θα παραθέσει το κατά τα άλλα ‘πτωχόν’ κράτος μας στους άρχοντες της ΕΕ όταν με το καλό αράξουν στην Κύπρο το 2012! Αίθουσες που κτίζονται για να χωρούν τα πάντα, χωρίς προδιαγραφές, ενώ γνωρίζουμε ότι ένα θέατρο προϋποθέτει συγκεκριμένες προδιαγραφές που είναι πολύ διαφορετικές από αυτές μιας μουσικής παράστασης, και μια εκδήλωση χορού προϋποθέτει άλλες προδιαγραφές. Αίθουσες πανάκριβες, με ενοίκια εξωφρενικά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Αίθουσες τελικά που προορίζονται για άλλους, για τρίτους, όχι για μας και προπάντων όχι για να στεγάζουν τον ιδρωμένο και ασθμαίνοντα πολιτισμό μας και τους χρεοκοπημένους κύπριους καλλιτέχνες για τους οποίους ισχύει το αμίμητον κυπριακόν «ψουμίν έν έχουμεν, ρεπάνια γυρεύκουμεν. Ας είναι, τίποτα κρυπτόν υπό τον ήλιον της Κύπρου και εμείς θα προσπαθήσουμε να φωτίσουμε αυτή την περίεργη υπόθεση που λέγεται Ίδρυμα Πολιτισμού.

Άννα Μαραγκού
Πολίτης - 11/05/2008